Ο Γκράμσι υποστηρίζει ότι «το να γράψει κανείς την ιστορία ενός κόμματος δεν σημαίνει τίποτα λιγότερο από το να γράφει την ιστορία αυτής της χώρας από μια συγκεκριμένη οπτική σκοπιά». Θέλω να πιστεύω ότι όποιος έχει το ενδιαφέρον και την υπομονή να ολοκληρώσει την ανάγνωση του παρόντος έργου θα συμφωνήσει πως η διαπίστωση αυτή ισχύει στο ακέραιο, αν η έκφραση ιστορία του κόμματος αντικατασταθεί από την έκφραση ιστορία ενός συνδικάτου εκπαιδευτικών.

Ιδιαίτερα στην περίπτωση της πατρίδας μας, όπου μετά την πτώση της δικτατορίας τον Ιούλιο του 1974 συγκροτείται ένα πατρωνιακού, κομματικο-συνδικαλιστικού χαρακτήρα πολιτικό σύστημα, η δράση, ο λόγος, η πολιτική και εκπαιδευτική ιδεολογία των εκπαιδευτικών και ιδιαίτερα των δασκάλων παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον κυρίως για δυο λόγους: επειδή αυτοί, ως «οργανικοί διανοούμενοι» του Κράτους (όποια μορφή και αυτό λαμβάνει), διαδραματίζουν ιδιαίτερο ρόλο στις διαδικασίες πολιτικής κοινωνικοποίησης των μαθητών τους και του κοινωνικού συνόλου γενικότερα, αλλά και γιατί η συνδικαλιστική τους δράση και ο περί εκπαίδευσης λόγος τους αποτυπώνει με τον εναργέστερο, δυνατό τρόπο τον κυρίαρχο λόγο (discours) της συγκεκριμένης εποχής και περιόδου περί εκπαίδευσης. Ένα λόγο που ορίζεται άλλοτε ως λαϊκο-δημοκρατικός και άλλοτε απλά ως λαϊκιστικός. Ό,τι από τα δυο κι αν ισχύει, εκείνο που έχει αξία είναι το περιεχόμενο αυτού του λόγου. Μάλιστα, όταν ο λόγος αυτός αποτελεί ταυτόχρονα και τον συλλογικό και επίσημο λόγο του εκφραστή των δασκάλων, δηλαδή της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδας (Δ.Ο.Ε.), που περιγράφει και τις επιθυμητές για την Ομοσπονδία εκπαιδευτικές πολιτικές, επί της ουσίας βρισκόμαστε μπροστά σε μια συλλογική προσπάθεια σχεδιασμού του μέλλοντος της Ελληνικής Εκπαίδευσης.

Έτσι, η μελέτη της δράσης και των απόψεών της Δ.Ο.Ε. για την Εκπαίδευση μετατρέπεται σε μελέτη του κοινού φαντασιακού των ελλήνων δασκάλων, διαμέσου του οποίου αυτοί, ως θεσμικά υπεύθυνοι για την διαπαιδαγώγηση της νέας γενιάς, επιχειρούν να συλλάβουν και να θεσμίσουν το ίδιο το μέλλον του τόπου.

Στις άκρως δυναμικές, αντιφατικές και συχνά επικίνδυνες αυτές διαδικασίες ενεπλάκησαν μετά την πτώση της Χούντας χιλιάδες δάσκαλοι, με οράματα και ελπίδες, που συχνά διαψεύστηκαν. Είναι οι εκπαιδευτικοί της γενιάς μου. Έζησα και ζω μαζί τους αυτό το ταξίδι και σʼ αυτούς αφιερώνω την παρούσα εργασία, πιστεύοντας ότι ακόμα δεν φτάσαμε στο λιμάνι. Το ταξίδι συνεχίζεται, το ταξίδι μας αλλάζει.